مانانوا

بشنویم …

روبروی ماه، تنها

فکر دیداری که نیست

شعر می گویم برای آن خریداری که نیست

می شوم یک عاشق آشفته حال نوجوان

قطعه شعری می نویسم روی دیواری که نیست

درد دارد منتظر باشی و حرفی نشنوی

می شوم امشب طبیب درد بیماری که نیست

در درونم جنگ صدها روزه بر پا شد و من

می شوم سرباز بی مقدارسرداری که نیست

اندکی با ما، حرفی میزنم از عاشقی

مات می ماند به رویم مثل دلداری که نیست

خوابگرد کوچه های مانده در گمراهی ام

خواب ها را می شناسم هیچ بیماری که نیست

قلب من بند شد دلم لرزید من اما هنوز

مانده ام تنها به زیر کوه آواری که نیست

ویدا حمیدی

چند جمله از روزهای آینده:

با صدای حسین ❤

سلام

نمی دونم الان کی داره صدای منو گوش می کنه

اما امروز بیست و هشت مهره نود و هشته

و من تو رویای پیری خودم و همسرمم

چقدر سفیدی موهامون قشنگه

چقدر گذشتن لحظه ی پیری کنار “نادیا” داره بهم می چسبه

دستام داره می لرزه

پاهام دیگه توان راه رفتن نداره

کنارش نشستم و بی اختیار سنگینی سرمو رو شونه هاش رها کردم

یاد اون روزی افتادم که برای اولین بار بهش گفتم: دوستت دارم و اون با یه لبخند خوشگل بهم جواب داد:

تا آخرین نفس کنارت می مونم

آره

به خاطر این که به حرفش عمل کرده اشک چشام سرازیر شده.

نادیا ی عزیزم تولدت مبارک

از طرف اشکان – شهریور ۱۳۹۸